heb vertrouwen

Vorige week zondag liep ik mijn langste duurloop (33km) voor de Berenloop. Daarna is het afbouwen. Dat betekent rustiger aan. Niet meer aanzetten en te hard gaan. En niet meer te ver lopen. Herstellen en bijhouden. Best lastig vind ik dat want wat is te hard en wat is te ver? Per persoon verschilt dat ook nog. Niet één schema is hetzelfde. Wat kan je lichaam aan en wat voelt mentaal goed?

Ja, het is vooral een mentaal gevecht die laatste drie weken. Heel blijven nu en vertrouwen hebben. Vertrouwen hebben in dat je het kan. Vertrouwen hebben in dat wat je hebt gedaan, goed was om over drie weken die marathon te lopen.

Je houdt deze drie weken ook voortdurend je lichaam in de gaten en bent panisch voor ieder pijntje.

Mijn rechter hiel voelde dinsdagavond echt niet goed tijdens die rustige baantraining. Waarschijnlijk liep ik daardoor te geforceerd en voelde ik een dag later ook nog eens mijn kuit. Even een dag extra rust en wat masseren met olie tegen stijve spieren en gewrichten want het is toch geen blessure maar gewoon spieren en pezen die een beetje vastzitten? Toch?

Na twee dagen rust, goed wat stretchen en een rustig duurloopje op vrijdag, was alle stijfheid weer uit mijn voeten en kuiten. Zie je wel, niks aan het handje.

Gezond eten en goed drinken want oh jee iedereen lijkt ziek te worden. En word ik daar nu verkouden? Ik heb geleerd tijdens het lopen één neusgat dicht te houden en heel hard door de ander te blazen. Weg snot! Niet echt charming maar het werkt goed.

Vanmorgen rustig gestart aan mijn 20 km duurloop. Of moet ik toch wat rustiger aan doen en 18 of 16 km lopen? Want wat maakt het nu nog uit. Je kunt het alleen nog maar verzieken en de boel juist afbreken of geblesseerd raken.
Maar mijn lichaam is nu toch juist zo sterk dat 20 km een goede afbouw-afstand is waarmee ik ook mijn conditie goed bij kan houden? Dat bedoel ik! Gek kun je ervan worden! Heb vertrouwen in wat goed voor je is en wat je kan!

Tijdens het lopen vanmorgen voelen mijn voeten goed, geen last van de kuiten en ook de rest van mijn lijf voelt sterk. Maar ik hou de boel in de gaten. En het is warm dus goed drinken. Bij 8 kilometer denk ik mijn rechter kuit weer iets te voelen. Ik zie een mooi plekje om wat stretch-oefeningen te doen. Ja, het voelt goed. Ontspannen loop ik door en scan weer alles af. Hakken, kuiten, knieën, bovenbenen, heupen, rug. Nee, nergens last van. De ademhaling onder controle en de benen gaan als vanzelf. Na 20 km ben ik thuis.
Miek: "Mama, ik wil ook met jou rennen!" Jeroen: "Joh, je moeder heeft net heel ver gelopen, ander keertje Miek." Ik: "Nee joh, kom maar Miek! 1 km samen, je moeder is in topconditie! en Miek, heb vertrouwen, je kan het, die kilometer lopen we in één keer als een speer!"