De halve van Egmond, de winterklassieker, die had ik nog niet gelopen. De dag voor de loop had ik me een beetje ingelezen over het parcours. Nog had ik geen idee wat me te wachten stond; 7 km strand, wat doet dat met je? hoe is het zand? wat doet de wind en zal het koud zijn? hoe is het lopen door de duinen van Castricum en Egmond? net als op Terschelling? Ik vond het spannend maar had er ook heel veel zin in. Juist door verhalen over hoe zwaar hij wel niet is, dacht ik: "kom maar op met die monstertocht".
Voor de reis naar Egmond moet je wat tijd uittrekken en alle geduld hebben. Met Coosje, Eduardo, Ferry en Minke ben ik met de trein naar Heiloo gereisd. Je staat even in de rij voor een pendelbus van Heiloo naar de kleedruimtes in Egmond. In een grote warme tent konden we ons omkleden en onze tassen achterlaten. Ik twijfelde over wat ik aan moest. Het was 2 tot 6 graden, er was volop zon en weinig wind. Twee laagjes en geen thermo bleek een goede keus.
Na nog even een bezoek aan de dixies wandelden we naar de startvakken. Eduardo, helaas geblesseerd, zocht een plekje tussen het publiek om ons aan te moedigen. Minke en ik stonden in hetzelfde vak, zonnetje in ons gezicht. Allebei nog ons muziekje aangezet en even later klonk het startschot. "Succes hè!" zeiden we en we verdwenen ieder een eigen weg tussen de lopers.
3 km slingerden we in rustig tempo door Egmond. Ik vond het prima want ja straks komt het strand. Toch bleek ik harder te lopen dan ik dacht (5'40'' per km). En daar gingen we dan het duin over en het strand op. Een stuk mul zand....korte pasjes....op zoek naar hard zand. Vlak langs het water was het heerlijk lopen. We liepen bijna twee aan twee want de strook met hard zand was heel smal. Het tempo op het strand was lager (6'00" per km) maar ik was heel blij met de snelheid die ik nog kon maken. Ik liep aan de waterlijn en kon aan die kant ook makkelijker lopers passeren. Daarmee nam ik wel het risico natte voeten te krijgen maar ik hoefde niet door mul zand als ik lopers voorbij wilde. En ja hoor...natte voeten! Ik dacht aan Jeroen die had gezegd: "Joh, daar krijg je niks van." Ik was een beetje bang voor koude voeten of blaren maar heb daar gelukkig geen last van gekregen.
De eerste drankpost op 5 km heb ik gemist. Ik liep te vlak langs de waterlijn en wilde niet uitwijken richting duinkant door de rij lopers heen en over het mulle zand. Ik zat te lekker in mijn ritme. Met de zon in het gezicht en een zachte wind tegen kon ik de 7 km over het strand heel constant blijven lopen.
Bij 10 km gingen we het strand weer af. Door het mulle zand omhoog was pittig. Het publiek moedigde daar goed aan. Bij de drankpost die toen kwam, heb ik water en energiedrank gedronken.
De terugweg! die begon met 1 km crossen over een onverhard pad door de duinen. Dit stuk voelde ik me sterk. Ondanks het onverharde pad, voelde de ondergrond knetterhard vergeleken met het zand op het strand.
Vanaf 11 km kwamen de verharde paden en was het parcours licht glooiend. Het tempo ging omhoog (5'20" per km). "Als ik zo blijf lopen, ga ik binnen de twee uur binnenkomen" dacht ik nog. Dat zou cool zijn! Het was geweldig lopen. Wind in de rug!
De laatste 3 km waren zwaar. Goed dat Eduardo er bij 19 km stond om aan te moedigen. Daar kwam nog even een flinke klim omhoog. Mijn tempo ging iets omlaag. Volhouden! Een bocht, de vuurtoren, weer een klim, waar blijft die finish! We draaiden de boulevard op, links en rechts enthousiast publiek en jaaaa de finishboog! Daar moest ik heen...een kleine eindsprint. Heel blij ben ik met een tijd van 1:58:01 voor deze monsterlijk stoere tocht. En weer een mooie loopervaring rijker!
