Faas 17!

Van de drie bevallingen kan ik me die van Faas toch wel het best herinneren.
Teuntje, toen al turbo, was bijna in de lift van het Sophia kinderziekenhuis geboren. 1x persen op de verlostafel en ze was eruit.
Miek zo strest als ze nu soms kan zijn om haar huiswerk, zo relaxed kwam ze thuis in Rotterdam ter wereld.
Faas wilde er niet uit. En die moet nu nog steeds wel eens zin maken ;-) De dag voor ik ingeleid zou worden, begonnen de weeën. Maar Faas bleef lekker zitten. In het Westeinde ziekenhuis (de rit ernaartoe zal ik nooit vergeten) lukte het ook niet met de vacuümpomp. "Als dit niet lukt, wordt het een keizersnede". Maar Faas was al te ver ingedaald en zat klem. Er stonden veel mensen om me heen. En gelukkig was daar de ervaren gynaecoloog gespecialiseerd in tangverlossingen. Een knip zonder verdoving tijdens een wee. Ik perste wat ik kon. En daar was hij, onze Hagenees. Ik had niet door dat de verloskundige thuis mijn camera had gepakt en vlak na de bevalling foto's van ons drietjes maakte. Prachtig! Happy birthday Baas!

beetje lost

Op deze dag ben ik altijd een beetje lost. De sterfdag van mijn vader. En degenen die hem kennen, weten hij was geen heilige en had zo zijn slechte gewoontes. Maar hij was de beste vader die er was. Hij liet zijn dochters vrij, steunde ons in de dingen die we deden en leerde ons wat echt belangrijk was. Hij gaf niet om mooie spullen. We reden in een Nissan Vanette! We woonden wel in een grachtenpand maar je wil niet weten in welke staat en voor welke prijs mijn ouders dit kochten. De nachtmerries die mijn moeder had van de zwammen in de muren, de verrotte balken, de lekkages en de kelder die volliep. Natuurlijk werd het netjes opgeknapt maar zoals je zegt 'super strak' werd het niet. 

Hij hield van kunst, boeken en muziek. De platenkast stond vol met de mooiste muziek van country tot pop, van rock&roll tot klassiek. Ik pikte daaruit Creedence Clearwater Revival, The Eagles en The Stones. 

Hij hield van lekker eten en ja een drankje. We gingen als hij 'kookte' uit eten of hij haalde Chinees of pizza Calzone. Hij was een nuchtere Groninger maar wat kon hij discussiëren. Voor ons niet altijd even makkelijk maar dat hoorde bij de opvoeding. 

Op vakantie gingen we naar Terschelling. Daar kwam hij tot rust en kon hij lekker lezen. Want hij werkte hard, knetterhard. En niet om veel geld te verdienen maar omdat hij mensen beter wilde maken. En toen hij dat na zijn hartaanval in Nederland niet meer kon, had hij het heel moeilijk. 

Hij leefde en werkte de laatste vijf jaar van zijn leven in Zambia. De reis die mijn zussen en ik maakten in 2009, het jaar voor hij stierf, was als een boek of film, zo mooi. We zagen hoe hij er op zijn plek was en ik vond het mooi mijn geboorteland Malawi te zien. 

Ik mis zijn goede advies, zeker op dagen dat ik een beetje lost ben.