dinsdag 4 november 2014

u vraagt, wij draaien



Een scheepstoeter klinkt...het startschot van de Terschelling Berenloop 2014. Madalitso, Coosje, Rik, Wim, Martin en ik wagen ons aan één van de zwaarste marathons van Nederland. De eerste 15 km merk je daar nog niet zoveel van. Zodra je West uit gaat en de jachthaven voorbij bent, kom je op de hoofdweg en kun je je 'geplande' tempo op vrij vlak parcours gaan lopen.

We hebben volop zon en een stevige zuid-wester wind schuin in de rug. Rik, de snelste van het stel is al uit zicht. Wim blijft in mijn buurt, neemt mijn tempo aan en kan dat zonder enige moeite blijven lopen. Hij is van het 'u vraagt, wij draaien'. Trots showt hij zijn Brood shirt aan het publiek. "Kijk daar gaat Herman en zijn Wild Romance!"

Na ongeveer 3 km en een plaspauze komen we met Madalitso te lopen. Niet ver achter ons loopt Coosje. Martin lijkt op zijn blote voeten te huppelen. Hij zoekt langs het parcours de lekkerste paden voor zijn blote voeten en geniet overduidelijk van de natuur, het publiek en de lopers. Hij wacht op Coosje en 'huppelt' dan even later ons weer voorbij.



We passeren de eerste drankpost en het dorp Baaiduinen waar we flink worden aangemoedigd door ome Willem en Marjolein. Na 6 km gaan we naar rechts de polder in. Daar is Martin weer en maakt een mooi kiekje van ons.



Bij 8 km nemen Madalitso en ik onze eerste 'maaltijd'.  Staat daar Minke? Jaaa. Ze neemt de leeggezogen gel-verpakkinkjes van ons aan en roept luidkeels: "zet hem op!"

Het 10 km punt passeren we heel netjes in 1 uur en 2 minuten. Vlak daarna zien we ons mam weer. Een snelle fiets brengt haar naar verschillende punten waar ze ons aanmoedigt. We lopen inmiddels weer op de hoofdweg op naar Oosterend.

Na 15 km gaat het echte werk beginnen. We gaan de duinweg op en de ruige natuur in. Met alleen wat lopers voor en achter ons genieten we van de omgeving en de stilte. Af en toe passeren fietsers ons en roepen enthousiast: "Knap hoor, jullie zijn kanjers!"

Door het duin krijgt Madalitso de smaak goed te pakken. Met een zelfverzekerde houding en constant ritme neemt ze berensterk Wim en mij op sleeptouw. Zo van "dit is mijn terrein, hier ken ik de weg als geen ander".

Ondertussen gaat Marieke met de halve marathon op West over de finish en verbaast zichzelf met een eindtijd van 2:15:14. Daarvoor waren ook de andere Rotterdamse Beren Anouk, Rene, Lou en Shirley in schitterende tijden gefinisht.



Bij 18 km maken we een scherpe bocht naar links en volgt een aardig klimmetje. Dan zitten we op het pad door het duin weer terug richting West. De wind nu schuin van voren. Op naar het halve marathon punt en op naar het Hoornse bos.

Geen drankpost slaan we over. De volgende wacht op ons op de badweg van Oosterend. Daar hebben we volop tegenwind en vliegen de lege plastic bekertjes om ons heen. Enthousiaste vrijwilligers voorzien ons van water en sportdrank.

In constant tempo passeren we het 21,1 km meetpunt in 2 uur en 11 minuten. "Nou jongens" zeg ik. "Dit doen we gewoon nog een keer". "Moet te doen zijn", zegt Madalitso. We vervolgen onze weg naar het Hoornse bos. Daar slaan we linksaf en daar is hij, de klim in het bos op de hoogte van het Hardrijders Plakje. Maar we weten; daarboven staat een drankpost en daarna is het dalen, rechtsaf en volgt een vlak stuk over het fietspad langs het duin richting Lies en het zomerhuis.

Iets voor het zomerhuis staat Minke onder Terschellinger accordeon muziek ons weer aan te moedigen. "Rik is al binnen!" roept ze nog. Overdrijven is ook een vak maar Rik zet, blijkt later, mooi wel een tijd neer van 4:09:35 op zijn eerste marathon!

We passeren het zomerhuisje waar we aan de wasmolen, in de vlaggenmast en in een boom vlaggen van Terschelling vrolijk in de wind zien wapperen.

Bij de zwarte schuur van Staatsbosbeheer slaan we rechtsaf het fietspad op en volgt er weer een zwaar parcours door het duin naar Formerum aan Zee. We zitten dan op ongeveer 26 km en weten dat dit zo'n drie km duurt tot aan de badweg van Formerum.
Daar zullen we linksaf de wat vlakkere autoweg op gaan...dachten we. We houden het tempo goed vast.

Dan blijkt het parcours toch verder te gaan over het fietspad door het duin naar het 30 km punt in het bos van Formerum. Dat was even omschakelen. Mada en ik zeiden tegen elkaar. "Ach maar anders is het ook geen Berenloop!" En "Dit stuk hebben we toch ook zo getraind". Toch krijg ik het zwaar en negatieve gedachten als "in Rotterdam voelde ik me op dit punt veel sterker" komen op in mijn hoofd.

We passeren nog heel netjes in 3 uur en 8 minuten de drankpost op 30 km. En het idee dat we dan nog maar 3 km moeten naar Midsland aan Zee geeft me moed. Dat strand gaan we halen!

Na 16:20 uur worden er geen lopers meer tot het strand toegelaten. "Ruim binnen de limiet!" wordt daar geroepen en we gaan het duin over en het strand op. Later bleek dat we geen kwartier later daar aan hadden moeten komen. Om het strand te bereiken had je 3 uur en 40 minuten de tijd. Wij deden er 3 uur en 27 minuten over.
We denken aan Coosje. Hopelijk zit ze nog vlak achter ons en mag ze het strand ook op.

Het zand voelt best hard en dus kunnen we ondanks flinke tegenwind nog in redelijk tempo de 3 km over het strand naar de opgang van West rennen. Daar besluiten we al klimmend naar boven rustig een gel te nemen.




We zitten dan op 36 km. Nog maar 6 km te gaan! Over het duin staat een drankpost waar we ons nog even goed opladen en we Martin weer zien. Het gaat goed met hem maar distels in de bermen langs de schelpenpaden maken zijn tocht soms wat lastig.

De Longway!

Dan staat opeens Coosje voor ons naast het fietspad met een aluminium dekentje: "Ik mocht er niet meer op jongens, 2 minuten te laat!" De man die haar naar West rijdt, is even voor haar gestopt zodat ze ons gedag kon zeggen. "Maar jullie halen het!" roept ze ons na. Verdorie, wat een domper...wat ontzettend balen voor die kleine beer. We moeten door. Op naar West, de Brandaris, de rode loper en de finish! Mijn benen doen pijn maar ik wil zo graag en probeer licht te blijven lopen.

Madalitso voelt zich na die strandtocht juist sterker. Ze zet brede schouders op en haar armen maken een soort boxbewegingen. Helemaal in trans loopt ze steeds iets meer van ons weg. Ga Mada, dit wordt jouw marathon. Puur natuur!

Wim kijkt me even kort aan. "Ik ben moe", zegt hij. Zijn ogen zeggen: "vraag mij niet om een ander plaatje op te zetten, dit is het enige wat ik nog heb in mijn lp-kast". En ik denk: "Laat het er één van heilige Herman zijn die ons naar de finish zal brengen. Ik kan niet harder of langzamer en vind het best zo, mijn benen doen zo'n pijn!"

Dan komt Martin naast ons 'huppelen' en zegt. "Al zover op weg en jullie lopen er nog zo mooi bij!" Dat doet me goed. Madalitso is al bijna uit zicht en we lopen rustig en zo licht mogelijk verder. We zien veel lopers wandelen maar dat is geen optie! Achter Madalitso aan daar in de verte die voor ons een weg baant naar de finish.

In Rotterdam sloeg ik de 40 km drankpost over. De laatste 7 km hop in 1 keer door naar de Coolsingel. Maar hier moet ik even bijtanken. Niet te lang. Paar slokken en verder. We zitten dan op 4 uur en 16 minuten en hebben nog 2 km en 195 meter te gaan.

Onder de laatste km boog door op West worden onze namen omgeroepen."De rode loper wacht op jullie!"

We slingeren door West het straatje in van cafe het Zwaantje. Daar staan Coos en Eduardo met twee bier ons op te wachten. Met een bier in onze handen (ik durf geen slok te nemen) en de armen omhoog rennen we langs het West-End theater van Willem waar alle Rotterdamse Beren van de halve marathon ons staan toe te juichen.

Wat ben ik blij. Een laatste bocht naar rechts en over die rode loper. Het publiek ontvangt ons als helden. Machtig dit! Maar wat is deze tocht berenzwaar! Onze nettotijd: 4:28:43 Een half uur voor sluiting binnen!

2 opmerkingen:

  1. Mooi relaas Moni!!! Goed gelopen ook. Groetjes Ferry

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mooi verhaal Moni. Geweldig dat je het zo hebt geschreven dat we er allemaal in voorkomen!

    BeantwoordenVerwijderen